Μια πτώση κινητού, μια σπασμένη οθόνη, και μια αύξηση μισθού με οδήγησαν σε ένα κατάστημα με κινητά τηλέφωνα ώστε να διαλέξω τον διάδοχο του επί 7 συναπτά έτη κινητού τηλεφώνου μου. Ένας τοίχος γεμάτος smartphones, και μια πλήρως ενημερωμένη πωλήτρια, κατάφεραν να με κάνουν να μη διαλέξω κινητό τηλέφωνο, να αποκτήσω πονοκέφαλο, και να αναπολήσω τις εποχές που τα κινητά θεωρούνταν μοντέρνα, απλά επειδή είχαν πορτάκι ή μπορούσες να παίξεις φιδάκι.
Ποιος δεν θυμάται το πόσο κουλ αισθανόσουνα με την κίνηση να ανοίξεις το πορτάκι, επιδεικτικά, και να μιλήσεις στο τηλέφωνο, ακόμα και αν από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου ήταν η μητέρα σου.
Πράσινη οθόνη, γράμματα τεράστια, και το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να στείλεις γραπτο μήνυμα. Τεχνολογικό επίτευγμα θεωρούνταν η σύνθεση μελωδίας, που βάζαμε για ήχο κλίσης. Μόδας της εποχής τα πρωίμα ringstones, που αγόραζες από εταιρείες απάτη συνήθως, καθώς η διαφήμιση έλεγε 700 δρχ. το sms, αλλά δεν έλεγε πόσα sms έπρεπε να στείλεις για να αποκτήσεις το καινούργιο hit της εποχής σε μια άθλια εκτέλεση, που ήθελε φαντασία για να πιστέψεις ότι είναι αυτό που ήθελες.
Τις αναμνήσεις μου διακόπτει τηλεφώνημα από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, που προσφέρει το επόμενο τεχνολογικό θαύμα. Βέβαια τη τιμή δεν τη λες και προσφορά, αλλά ως όψεται που δεν μοιάζω πια κουλ με το T28 μου.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
