Θεωρητικά είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε αυτόν που θα ερωτευτούμε, το στυλ του, τον χαρακτήρα του προσώπου που θα αγαπάμε. Μπορούμε θεωρητικά να επιλέξουμε τον Α από τον Β, δεν είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε σχέση με κάποιον λόγω συνθηκών ή επειδή μας τον επέβαλαν.
Οι επιστήμονες όμως, στην πραγματικότητα λένε, πως η επιλογή μας είναι πιθανώς πολύ λιγότερο ελεύθερη από όσο φανταζόμαστε.
Κάποια κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε συντρόφους, τους οποίους μπορούμε να αγαπάμε και να νιώθουμε καλά μαζί τους, προέρχονται ήδη από την παιδική μας ηλικία. Η ψυχολογική μας ιστορία μας προδιαθέτει να ερωτευτούμε τελικά, μόνο ορισμένους τύπους ατόμων. Αυτούς που μας θυμίζουν κάτι.
Αγαπάμε τελικά ανθρώπους με χαρακτηριστικά που για κάποιον λόγο μας επηρέασαν στην παιδική μας ηλικία. Ψάχνουμε ανθρώπους που από πολλές απόψεις αναδημιουργούν τα συναισθήματα αγάπης που γνωρίζαμε όταν ήμασταν μικροί.
Το πρόβλημα είναι ότι η αγάπη που μπορεί να είχαμε δεχτεί στην παιδική μας ηλικία μπορεί να προερχόταν από πρότυπα που δεν θα ήταν καλό να επαναφέρουμε στη ζωή μας - έναν γονέα που ήταν εύθραυστος, οξύθυμος ή καταθλιπτικός.
Οι επιστήμονες λοιπόν έβαλαν πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή μιλώντας για κάτι ακόμα πιο σημαντικό και οδυνηρό. Πολλοί άνθρωποι μπλέκουν τα συναισθήματά τους με τα προσωπικά τους παιδικά βιώματα επειδή έχουν λάθος πρότυπα. Έτσι μπορεί να θεωρούν κάποιον ως «όχι σέξι» ή «βαρετό» όταν στην πραγματικότητα εννοούν: είναι απίθανο να με κάνει να υποφέρω με τον τρόπο που πρέπει να υποφέρω για να αισθανθώ ότι η αγάπη είναι πραγματική.
Και πώς μπορεί να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος; Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μάθουμε στον εαυτό μας να αντιδρά στους υποψήφιους συντρόφους όχι με τη λογική ενός παιδιού, αλλά με τον πιο ώριμο και εποικοδομητικό τρόπο ενός ενήλικα που έχει λογική...
