Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις με δυο κουβέντες. Είναι ασυνήθιστο, θεότρελλο και εντελώς εναλλακτικό. Αλλά ας προσπαθήσουμε να δώσουμε μια επιστημονική εξήγηση πριν σας εξηγήσουμε τι δουλειά κάνει ο Shawn Shafner...💩
Γνωρίζουμε όλοι πως υπάρχει ένα παράγωγο του σώματός μας το οποίο κάνει εξαιρετικό καλό στο περιβάλλον. Σκεφτείτε για παράδειγμα το λίπασμα, τις καλλιέργειες και την αγροτική ζωή. Σκεφτείτε λοιπόν αν το ίδιο παράγωγο βοηθούσε στο να παραχθεί ενέργεια. Δεν θα ήταν κάτι πρωτοποριακό και απολύτως δωρεάν;
Έτσι σκέφτηκε ο Shawn, που είναι ηθοποιός, και η ομάδα του και αποφάσισε να φτιάξει το Poop Project κάνοντας πράξη την θεότρελη ιδέα του - να γυρίσει τον κόσμο και να μιλήσει για όσα μπορεί να κάνει για το περιβάλλον αυτό που κάνουμε όλοι μας στην τουαλέτα, χωρίς ντροπή...
Θέλουμε να μας μιλήσεις για την ιδέα και την ιστορία πίσω από το Poop Project!
Όλα ξεκίνησαν όταν παιδί ακόμα, διαγνώστηκα με μια πάθηση στο έντερό μου που μου δημιούργησε πολλά προβλήματα σχετικά με την υγεία μου και την τουαλέτα. Ένιωθα διαρκώς άσχημα και το γεγονός αυτό έκανε ακόμα πιο δύσκολη την κατάστασή μου. Το 2008 ήμουν σε παγκόσμιο τουρ με το θέατρο και βρισκόμασταν όλοι μέσα στα καμαρίνια. Με τόσο κόσμο γύρω μου αισθανόμουν περίεργα να πάω στην τουαλέτα που ήταν στον ίδιο χώρο! Τότε πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα "πάω στην τουαλέτα, και γενικώς ξέρουμε όλοι πως έχουμε πολύ μικρό χώρο για να συνυπάρξουμε και το να πρέπει να επισκεφτούμε το μπάνιο τα κάνει όλα χειρότερα αλλά πρέπει να γίνει!". Τότε όλοι ξεφύσηξαν με ανακούφιση για να μου πουν πως σκεφτόντουσαν το ίδιο και χάρηκαν που κάποιος το είπε! Και τότε σκέφτηκα πόσο ταμπού θέμα είναι η τουαλέτα μας.
Το ήξερες; Το Σαν Φρανσίσκο είναι μια από τις πόλεις του πλανήτη που εξετάζουν το ενδεχόμενο να μετατρέψουν τα περιττώματα των κατοικιδίων σε εναλλακτική πηγή ενέργειας
Και μετά πώς έφτασες στο πρότζεκτ;
Έπεσαν στα χέρια μου κάποια βιβλία που ονομάζονται... "The History of Shit" και το "Poop Culture" από όπου έχουμε πάρει και λέξεις για την καμπάνια μας! Με έκανε να συνειδητοποιήσω πως αυτό το θέμα ταμπού έχει μπει σε λάθος βάσεις και πως όλοι βιώνουμε μια περίεργη ντροπή ή... άρνηση αυτής της πράξης μας! Το 2010 λοιπόν έκανα το πρώτο Pop Up μουσείο, γιόρτασα την πρώτη Παγκόσμια Ημέρα τουαλέτας και άρχισα να δουλεύω την πρώτη παράσταση. Από τότε, έχω κάνει αμέτρητες παραστάσεις γεμάτες χιούμορ για αυτό το θέμα και έχω βραβευτεί για την παράσταση "An Inconvenient Poop".
Το ήξερες; H Παγκόσμια Ημέρα Τουαλέτας γιορτάζεται στις 19 Νοεμβρίου. Σκοπός της είναι η ενημέρωση του κοινού για το δικαίωμα του σε ένα καλύτερο περιβάλλον στις τουαλέτες και η διεκδίκηση του από τους ιδιοκτήτες των τουαλετών, αλλά και η υποχρέωσή του χρήστη να συνεισφέρει στη διατήρηση, την καθαριότητα και την υγιεινή τους.
Είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον πάντως πως στην ομάδα σου δεν έχεις επιστήμονες, ούτε βιολόγους, ούτε χημικούς. Είστε πολλοί καλλιτέχνες μαζί! Το πρότζεκτ άρα εστιάζει στο πώς μπορείτε επικοινωνιακά να προωθήσετε αυτό το θέμα μέσω των τεχνών. Και έστω πως τα καταφέρνετε και δεν αποτελεί πλέον θέμα ταμπού, τι γίνεται έπειτα, το έχεις σκεφτεί;
Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Υπάρχουν μεγάλοι χημικοί και βιολόγοι που εργάζονται για να χρησιμοποιήσουν τα παράγωγα του σώματός μας ως λίπασμα και τα ούρα αλλά και τα κόπρανα του ανθρώπου. Αυτή είναι μια πολύ ισχυρή αλλαγή στο σύστημα επειδή τα ούρα έχουν άζωτο και φωσφόρο. Όταν οι ουσίες ξεπλένονται κάτω από την τουαλέτα, καταλήγουν στους υδροφόρους ορίζοντές μας. Αλλά όταν παίρνουμε αυτά τα θρεπτικά συστατικά και τα βάζουμε στο χώμα μας - ο καθένας μπορεί να καλλιεργήσει περισσότερο. Και αυτό θα εμπόδιζε τη χρήση πετροχημικών λιπασμάτων.
"Δεν δεχόμαστε το σώμα μας, μας τρομάζει, ντρεπόμαστε για κάποιες λειτουργίες του"
Κι όμως ενώ είναι τόσο εύκολο να χρησιμοποιήσουμε φυσικούς τρόπους για να ζούμε καλύτερα υπάρχουν πολλά εμπόδια στο να ενισχυθεί αυτό το σύστημα! Ορισμένα είναι τεχνικά προβλήματα και υπάρχουν μεγάλοι μηχανικοί που εργάζονται σε αυτές τις λύσεις. Τα εμπόδια βρίσκονται επίσης στο μυαλό, στο ότι δεν μπορεί η κουλτούρα της κοινωνίας να δεχτεί εύκολα πως θα χρησιμοποιεί τα περιττώματά της για καλό σκοπό!
Το ήξερες; Στην Ελλάδα από το 2010, μία χοιροτροφική μονάδα στο Καμποχώρι Ημαθίας παράγει και μεταπωλεί ενέργεια από απόβλητα χοιροστασίου και φυτικά υποπροϊόντα.
Το Poop Project δεν είναι εδώ για να χτίσει την τουαλέτα του μέλλοντος, είμαστε εδώ για να μπορέσουμε να το δεχτούμε όταν έρθει. Και μέχρι τότε να συζητήσουμε ένα σωρό προβλήματα που έχει κάποιος στην καθημερινότητά του, από το γεγονός πως οι γυναίκες ντρέπονται πολλές φορές να πάνε στην τουαλέτα ή να αναφερθούν στο ότι μπορεί να μην πηγαίνουν μόνο για... πιπί (είναι γνωστή η φράση "Girls don't Poop") και ένα σωρό άλλα χαζά κοινωνικά στερεότυπα ή περιορισμοί. Δεν δεχόμαστε το σώμα μας, μας τρομάζει, ντρεπόμαστε για κάποιες λειτουργίες του. Πρέπει να μη φοβόμαστε για παράδειγμα να πούμε, όπως λέμε "έχω πονοκέφαλο, έχει κανείς μια ασπιρίνη;" , "Έχει κανείς Ιmmodium;". Οι δημοσιογράφοι μπορούν να γράψουν για τις παθήσεις των εντέρων χωρίς να κάνουν αστεία, και πρέπει να σταματήσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και όχι αλλιώς όπως για παράδειγμα την παγκόσμια κρίση στο κομμάτι της αποχέτευσης (όπου ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός δεν έχει επαρκή αποχέτευση) την αποκαλούμε "κρίση υγιεινής". Μικρές λεπτομέρειες που όμως βοηθούν στο να παραμένει το θέμα ταμπού.
Το ήξερες;
- 2,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή περίπου ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός δεν έχει επαρκή αποχέτευση.
- Η αποφυγή διούρησης εξαιτίας των βρόμικων τουαλετών μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές στο ήπαρ και την κύστη.
- Οι πιο πολλές τουαλέτες έχουν σχεδιασθεί λανθασμένα.
- Οι γυναίκες χρειάζονται 3 φορές μεγαλύτερη τουαλέτα απ' ότι οι άνδρες. Τις περισσότερες φορές οι τουαλέτες είναι ίδιες και για τα δύο φύλα.
- Η τουαλέτα παραμένει θέμα - ταμπού και οι άνθρωποι αποφεύγουν να το συζητάνε.
Όταν άρχισες να μιλάς στους φίλους και την οικογένειά σου για το πρότζεκτ, τι είπαν;
Θεέ μου, έχει περάσει πολύς καιρός, ούτε θυμάμαι! Είμαι πολύ ειλικρινής: Αυτό είναι κάτι που κάνω τώρα. Ξεπέρασέ το. Και πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν πολύ και έμαθαν μαζί μου. Άλλοι ακόμα δεν το καταφέρνουν τελείως. Οι γονείς μου καταλαβαίνουν περισσότερο από ό, τι συνήθιζαν, αλλά εξακολουθούν να αγωνίζονται με το πώς να πω στους φίλους τους για αυτό. Και σίγουρα όχι πάνω από το γεύμα :)
