Οι εξόριστοι μοναχοί Aghori ζουν κοντά σε νεκροταφεία και χώρους αποτέφρωσης, γιατί πιστεύουν ότι εκεί θα βρουν την πνευματική φώτιση που αναζητούν. Έχουν βαμμένο πρόσωπο και φορούν κολιέ με χάντρες στους λαιμούς τους, ενώ ως μέρος των παραδόσεών τους είναι το να τρώνε ανθρώπινο κρέας, κάτι που τους κάνει να αποτελούν τον φόβο και τον τρόμο της Ινδίας.
Επιπλέον, πίνουν από ανθρώπινα κρανία, συχνά μασάνε κεφάλια ζωντανών ζώων και κάνουν διαλογισμό πάνω από νεκρά πτώματα. Όσο για τις δικές τους σορούς, τις αφήνουν να επιπλέουν πέντε ημέρες στον Γάγγη ποταμό.
Οι γκουρού αυτοί ισχυρίζονται ότι έχουν διορατικές ικανότητες, που τους επιτρέπουν να δουν το μέλλον, αλλά και να κάνουν κακές προφητείες, ενώ, μεταξύ άλλων, αναφέρουν ότι μπορούν να περπατήσουν στην επιφάνεια του νερού. Μέσα από μια διαδικασία που περιλαμβάνει τον συνδυασμό της μαριχουάνας, του αλκοόλ και του διαλογισμού, οι Aghori καταφέρνουν να πλησιάσουν τον θεό Σίβα και ο λόγος που επιλέγουν να κατοικούν στα νεκροταφεία είναι επειδή πιστεύεται ότι εκεί κατοικούσε και εκείνος. Στα νεκροταφεία ζούσε, σύμφωνα με την παράδοση, και η κακιά θεά Κάλι.
Η παράδοσή τους έχει τις ρίζες της στον 17ο αιώνα, με πρωταρχική φιγούρα τον Baba Kinaram, ο οποίος κατά τον μύθο έζησε μέχρι τα 170 χρόνια του. Οι Aghori, πάντως, ανήκουν στο περιθώριο της ινδικής κοινωνίας, μιας και οι υπόλοιποι κάτοικοι της χώρας τούς φοβούνται, παρόλο που η θρησκεία τους αποτελεί μια αίρεση του ινδουισμού.
