Όποιος ασχολήθηκε με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, από τις αρχές της χιλιετίας μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τότε είναι εξαιρετικά δύσκολο να μη γνωρίζει τον Αντόνιο Ντι Νατάλε. Ο Ναπολιτάνος επιθετικός που σκόραρε 11 φορές φορώντας το εθνόσημο, έγινε για 12 χρόνια η σημαία μιας ομάδας χωρίς πολλούς φιλάθλους, σε μια μικρή πόλη 200 χιλιάδων κατοίκων στα σύνορα με τη Σλοβενία: της Ουντινέζε.
Με αυτόν η Ουντινέζε μπήκε στον ευρωπαϊκό χάρτη. Για χρόνια κατάφερνε να συμμετάσχει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και παρόλο που αυτό είχε συμβεί και τα προηγούμενα χρόνια, η περίοδος αυτή ήταν η πιο παρατεταμένη της ιστορίας της. Τα επιτεύγματά του είναι αδιαμφισβήτητα. 209 γκολ και 6ος σκόρερ όλων των εποχών στη Serie A και 311 συνολικά, 8ος Ιταλός σκόρερ όλων των εποχών, πίσω από τεράστια ονόματα, όπως εκείνα του Allessandro Del Piero, του Francesco Totti και του Roberto Baggio.
Ωστόσο, ο Ντι Νατάλε έχει ένα ακόμα χαρακτηριστικό που τον έκανε να ξεχωρίζει. Ήταν από τους λίγους ποδοσφαιριστές του καιρού του, που έβλεπαν ακόμα το ποδόσφαιρο με το συναίσθημα. Η αλήθεια είναι ότι αν μας ρωτούσατε που συμβαίνει αυτό ακόμα, τότε μάλλον να απαντούσαμε στην Ιταλία. Ο Ινσίνιε είναι ένα σημερινό παράδειγμα, όπως και ο Ιμόμπιλε.
Παλαιότερα, σε αυτή την κατηγορία υπήρξαν πολλοί ποδοσφαιριστές. Ένας από αυτούς ήταν ο Αντόνιο Ντι Νατάλε. Έπαιξε σε δυο όλες κι όλες ομάδες στην καριέρα του. Στην Έμπολι για 8 χρόνια και στην Ουντινέζε για 12. Και ήταν ευτυχής γι’ αυτό. Δεν ήταν μόνο οι αριθμοί του καλοί που τον έκαναν ξεχωριστό. Ήταν ο χαρακτήρας του και ο τρόπος που έπαιζε, κυνηγώντας κάθε μπάλα, προσπαθώντας να πάρει ό, τι μπορεί στο γήπεδο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Αλλά πάνω απ’ όλα μετράει η αγάπη του κόσμου. Που συνήθως υπάρχει όταν φίλαθλοι και παίκτης μοιράζονται μια πιο ρομαντική προσέγγιση για το ποδόσφαιρο. Κάτι που είχε σίγουρα ο Ντι Νατάλε.
Ως Ναπολιτάνος, αρνιόταν να παίξει εναντίον της Νάπολι στην έδρα της τελευταίας. Αντιεπαγγελματικό; Δεν είχε καμία σημασία για τον Ντι Νατάλε. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να αγωνιστεί ως αντίπαλος στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Δεν θα μπορούσε να το κάνει συναισθηματικά.
Υπήρξε όμως και ένα ακόμα περιστατικό που αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Το 2010 ήταν 33 ετών και μόλις είχε ολοκληρώσει μια χρονιά με 29 γκολ. Η Γιουβέντους πάντα βάζει στόχο τους καλύτερους. Και του προσέφερε ένα συμβόλαιο το οποίο θα του επέτρεπε να πρωταγωνιστήσει και να κατακτήσει τίτλους. Το μόνο πράγμα που έλειψε από την καριέρα του.
Αλλά ο Ντι Νατάλε αρνήθηκε. Μίλησε με τον πρόεδρο της ομάδας του Ούντινε και η πεποίθησή του ήταν πως δεν ήθελε να φύγει από τη στιγμή που είχε δεσμευτεί και είχε υπογράψει συμβόλαιο. Γιατί ακόμα και χωρίς τίτλους, είχε μάθει να χαίρεται και να είναι ευχαριστημένος από το παιχνίδι.
Ο μάνατζερ του ήταν ήδη στο Τορίνο γιατί μάλλον υπέθεσε ότι δεν θα μπορούσε να πει όχι σε μια τέτοια πρόταση. Όμως η υπογραφή του συμβολαίου με την Ουντινέζε ήταν μια επιλογή ζωής για τον Ντι Νατάλε και την οικογένειά του. Και προτίμησε το ήσυχο Ούντινε το οποίο ένιωθε σπίτι του, από το πολύ μεγαλύτερο Τορίνο.
«Πήγα στην Έμπολι όταν ήμουν 13 ετών, μου φέρθηκαν σαν να ήμουν γιος τους. Και μετά πέρασα 12 χρόνια στο Ούντινε, το οποίο για μένα είναι το δεύτερο σπίτι μου. Και είχαμε και ομαδάρα για χρόνια. Ήταν υπέροχο. Το να αρχίσω στην Έμπολι και να τελειώσω στο Ούντινε ήταν τιμή για μένα», είχε δηλώσει ο Ντι Νατάλε. Και για όσους αγαπούν αγνά το άθλημα, είναι τιμή να πετυχαίνουν στην εποχή τους παίκτες σαν τον Αντόνιο Ντι Νατάλε.
@bleacherreport.com
