Είναι δύσκολο να φανταστούμε πώς η μουσική μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο βασανισμού. Κι όμως, αν το σκεφτούμε λογικά, τότε δεν είναι τόσο παράξενο. Αν κάποιος γείτονας παίζει την μουσική που δεν θα άκουγες ποτέ, 24 ώρες το 24ωρο , κι εσύ δεν μπορείς να επέμβεις, τότε μπορεί και να τρελαινόσουν. Μπορεί ένα τραγούδι να μας αρέσει, όμως αν το ακούσουμε 100 φορές, τότε δεν μας κάνει την ίδια εντύπωση.
Τα βασανιστήρια μέσω της μουσικής έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς από τον στρατό τον ΗΠΑ και μάλιστα, όπως υποστηρίζουν, με επιτυχία. Το 1989, ο στρατηγός Νοριέγκα που ήταν και πρόεδρος του Παναμά, κλείστηκε στην πρεσβεία της χώρας του στο Βατικανό. Η πρεσβεία περικυκλώθηκε από Αμερικανούς στρατιώτες που άρχισαν να παίζουν μουσική όλη την ημέρα. The Clash, Van Halen, U2 και Guns ‘N’ Rosesήταν μερικές από τις επιλογές τους. Ο Νοριέγκα, δηλωμένος φαν της όπερας, παραδόθηκε ύστερα από τρεις μέρες. Δεν γνωρίζουμε βέβαια αν ήταν η μουσική που τον έκανε να παραδοθεί...
@guardian.com
Το ίδιο έκαναν και στον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Εκεί έπαιζαν δυνατά σε χωριά Metallica και Thin Lizzy, απειλώντας ταυτόχρονα τους Ταλιμπάν. Στο Ιράκ από την άλλη, κατά την διάρκεια των ανακρίσεων, υπήρχε ένα «αγαπημένο» τραγούδι, στην προσπάθεια των ανακριτών να κάνουν τους αιχμαλώτους να μιλήσουν. Κι αυτό ήταν το «Enter Sandman» των Metallica. «Δεν είχαν ξανακούσει heavy metal. Δεν το άντεχαν, Αν παίζεις το ίδιο τραγούδι όλο το 24ωρο, οι σωματικές και εγκεφαλικές σου λειτουργίες αρχίζουν να ολισθαίνουν, οι σκέψεις σου μπερδεύονται και η θέληση σου σπάει. Τότε πηγαίναμε να τους μιλήσουμε», είχε δηλώσει ο Λοχίας Mark Hadsell στο περιοδικό Newsweek.
Ο σκοπός τους ήταν να μην τους αφήσουν να κοιμηθούν παίζοντας heavy metal και ταυτόχρονα να προσβάλλουν με έναν τρόπο τις πολιτιστικές τους ευαισθησίες. Όταν ο frontman των Metallica, James Hetfield, ρωτήθηκε γι’ αυτό απάντησε: «Έχουμε βασανίζει πολύ κόσμο με αυτή την μουσική για πολλά χρόνια. Πολύ περισσότερο από την CIA. Με τιμά που η χώρα μου χρησιμοποιεί κάτι τέτοιο για να μας κρατήσει ασφαλείς. Όταν η μουσική γίνεται διαθέσιμη στο κοινό, δεν μπορώ να την ελέγξω. Την χρησιμοποιούν για να κάνουν, αυτό που πρέπει να κάνουν».
