Μια συναυλία είναι επιτυχημένη όταν εσύ πού πας να την παρακολουθήσεις, για περίπου ένα δίωρο, αφήνεις έξω από τον χώρο οποιοδήποτε πρόβλημα σε απασχολεί, αδειάζεις, και όταν το επόμενο πρωί ξυπνήσεις, θυμάσαι κάθε στιγμή της. Αν όχι για πάντα, τότε τουλάχιστον για αρκετό καιρό.
Μια από αυτές ήταν και η συναυλία των Dropkick Murphys την Δευτέρα στην Αθήνα. Την περίμενα πολύ καιρό και αποδείχθηκε ότι η αναμονή αξιζε τον κόπο. Γιατί τελικά ήταν όπως την περίμενα. Και κάτι ακόμα...
Μετά τον Frank Turner, που βγήκε στην σκηνή εντελώς μόνος με μια κιθάρα στο χέρι (πράγμα όχι έυκολο) και κατάφερε να κερδίσει το κοινό με την προσπάθεια και το χιούμορ του, οι Dropkick Murphys εμφανίστηκαν με το The Boys Are Back, για να μας επιβεβαιώσουν αυτό για το οποίο ήμασταν σίγουροι. Ότι επέστρεψαν δριμύτεροι.
Ακολούθησαν πολλά αγαπημένα τραγούδια, όπως το Johnny I Hardly Knew Ya (προσωπικό αγαπημένο), το The State of Massachusetts, το You 'll Never Walk Alone με άμεση αναφορά στην προ δυο ημερών πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ, το I'm Shipping Out to Boston κ.α.
Όμως τίποτα από αυτά δεν συγκρίνεται με το τέλος της συναυλίας. Τραγουδώντας το Until the Next Time, το κοινό ανέβηκε στην σκηνή και αγκαλιασμένο, λικνιζόταν στον νοσταλγικό ρυθμό του, απολαμβάνοντας μια στιγμή ελευθερίας. Το τραγούδι των AC/DC, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, ήρθε απλά σαν κερασάκι στην τούρτα.
Όλα βέβαια έβγαζαν νόημα. Η ιρλανδική μουσική από την παράδοση της έως και σήμερα, είναι ίσως η πιο audience participation μουσική που υπάρχει. Και οι Dropkick Murphys για ακόμα μια φορά έβαλαν το κοινό στον πυρήνα της μουσικής τους παράστασης, δημιουργώντας μια πραγματικά αξέχαστη ατμόσφαιρα. So until the next time it's farewell and not goodbye...
