Η Κίνα ανέπτυξε απότομα μια οικονομία γύρω από την κατασκευή και τις αγοροπωλησίες ακινήτων, όμως μιας και οι τοπικοί αξιωματούχοι, που δεν επιθυμούν μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, αφήνουν τα έργα ανολοκλήρωτα, το αποτέλεσμα είναι οι μισοτελειωμένες κοινότητες να ερημώνουν και να μετατρέπονται σε πόλεις-φαντάσματα.
Το 2013, στην πόλη Tianjin, στα βόρεια της χώρας, ξεκίνησε να χτίζεται ένα ομοίωμα της Νέας Υόρκης, πάνω σε ένα τεχνητό νησί στη μέση ενός βάλτου, το οποίο έμοιαζε πολύ με το νησί του Μανχάταν, ενώ υπήρχαν σχέδια για την κατασκευή ενός Lincoln Center, ενός Rockefeller Center, καθώς και σχέδια για την κατασκευή γραμμών του μετρό. Έναν χρόνο μετά, όμως, η ανοικοδόμηση της πόλης, που επρόκειτο να ονομαστεί Yujiapu, ξαφνικά σταμάτησε και τα κτίρια έμειναν μισοτελειωμένα. Όπως δήλωσε ο σύμβουλος επενδύσεων Gao Fei, η ιδέα αυτή ήταν μια αποτυχία από την αρχή. Το πρόβλημα ήταν το μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ, αφού η κυβέρνηση της Κίνας έπρεπε να δαπανήσει τεράστια χρηματικά ποσά για το συγκεκριμένο έργο, όμως αυτό είναι κάτι σύνηθες για τη συγκεκριμένη χώρα.
Μάλιστα, πολλοί τοπικοί αξιωματούχοι έχουν εξασφαλίσει τις προαγωγές τους στο Κινέζικο Κουμουνιστικό Κόμμα, λόγω της αύξησης του συγκεκριμένου στοιχείου. Σχετικά με την περίπτωση του αντιγράφου του Μανχάταν, το έργο αυτό βοήθησε στην αύξηση του ΑΕΠ στην Tianjin, περίπου 16%, για 3 χρόνια.
Ένα ακόμα παράδειγμα τεράστιας οικονομικής σπατάλης του κινεζικού κράτους αποτελεί και η πόλη Kangbashi, που πριν 10 χρόνια είχε πληθυσμό 500.000 ατόμων, ενώ σήμερα οι μόνοι που έχουν απομείνει εκεί είναι οι υπάλληλοι του τοπικού ξενοδοχείου, που τα πιο πολλά πρωινά πραγματοποιούν μια χορογραφία με techno μουσική στο δρόμο.
Πάντως, ο Fei δεν είναι καθόλου αισιόδοξος σχετικά με την προσπάθεια της Κίνας να προσπαθήσει να αποφύγει παρόμοιες οικονομικές σπατάλες στο μέλλον, όπως στις περιπτώσεις των δυο παραπάνω πόλεων-φαντασμάτων που αναφέραμε. Δυστυχώς όμως, παραδέχεται πως όλα είναι στο χέρι των ισχυρών αξιωματούχων της κάθε περιοχής, οι οποίοι στα 5 χρόνια της θητεία τους ασχολούνται μόνο με τις σπατάλες, ώστε να βγάλουν αρκετά χρήματα και να προωθηθούν, εγκαταλείποντας το αρχικό τους σχέδιο.
Δεν τους ενδιαφέρει κάτι μακροπρόθεσμο, παρά μόνο η ατομική τους δύναμη. Ο Fei τονίζει πως για να αλλάξει αυτή η κατάσταση στη χώρα του, θα πρέπει να δοθεί βάση σε άλλα θέματα, όπως η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη και όχι η τοπική αύξηση του ΑΕΠ, που προκαλεί κακό στην ουσία. Σε περίπτωση που αυτοί γίνουν οι πραγματικοί στόχοι της Κίνας, τότε όλα τα παραπάνω προβλήματα θα μπορέσουν να λυθούν.
