Ο Adrian Younge είναι μια μουσική ιδιοφυία, αν όχι μια ιδιοφυία γενικότερα: πολυοργανίστας, συνθέτης, ενορχηστρωτής, παραγωγός και καθηγητής νομικής (!), φαίνεται πως δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να κάνει, ή κάτι με το οποίο να μην έχει καταπιαστεί. Ξεκίνησε στα 90s σαμπλάροντας και γρήγορα ξεκίνησε να παίζει μουσική ο ίδιος, ως μπασίστας και κιμπορντίστας σε συγκροτήματα του Λος Άντζελες, αλλά σύντομα η τελειομανία του τον οδήγησε να μάθει να παίζει περισσότερα όργανα και να ασχοληθεί με την αναλογική ηχογράφηση, έτσι ώστε να μπορέσει να φτιάξει, εντελώς μόνος του, έναν δίσκο ακριβώς όπως τον θέλει: και εγένετο το EP Venice Dawn.
Μεγάλη αγάπη του κομψού και στιλάτου Younge είναι η soul, την την οποία μελετάει σε βάθος - πιο συγκεκριμένα, η σόουλ της δεκαετίας του 70 και του blaxploitation, και μάλιστα όπως αυτή "φαίνεται" μέσα από το φιλτράρισμα ενός λάτρη των σέξι ήχων, του hip hop και των soundtracks.
Πέραν της σόουλ, έχει δηλώσει ότι έχει μια "ακραία εμμονή" με τις μουσικές επενδύσεις ταινιών: το OST του Black Dynamite που κυκλοφόρησε το 2009 αλλά και το Something About April του 2011 (επένδυση για μια ταινία-αποκύημα της φαντασίας του Younge, ένα φιλμ που δεν γυρίστηκε ποτέ!) έφεραν στην επιφάνεια την αγάπη του για καλλιτέχνες όπως ο Curtis Mayfield και ο Isaac Hayes, τις επιρροές του από συνθέτες όπως ο Morricone και την εκλεκτική του συγγένεια με το ψυχεδελικό φανκ. Με το Something About April II, το φετινό του άλμπουμ, ο Younge απομακρύνεται λίγο από τα samples, αγκαλιάζει τη φιλοδοξία και τη μουσική ευφυία του και δημιουργεί τα νέα classics, όχι πλέον ως παραγωγός αλλά ως ένας ταλαντούχος δημιουργός.
Οι συνεργασίες του Adrian, μιας αναλογικής ψυχής που κινείται με τους δικούς της όρους σε έναν ψηφιακό κόσμο, περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη Laetitia Sadier των Stereolab, τον Kendrick Lamar και τον Ghostface Killah, ενώ η δουλειά του έχει σαμπλαριστεί από ονόματα μεγέθους Jay Z και Common.
Στις 5 Νοεμβρίου η Αθήνα θα έχει την ευκαιρία να λικνιστεί στους ρυθμούς του πιο cool και φινετσάτου τύπου και της μπάντας του, και να δει επί τω έργω έναν πολυπράγμονα καλλιτέχνη ακριβώς την ώρα που πρέπει: να ετοιμάζεστε για χορό.
Δεν είναι δίκαιο για τον Larry Gus να αναφέρεται κανείς σε αυτόν με τον όρο "ελληνική αγγλόφωνη σκηνή", γιατί o Παναγιώτης Μελίδης κυκλοφορεί τα άλμπουμς του στο κορυφαίο δισκογραφικό label των 00s, DFA - εταιρεία του James Murphy (LCD Soundsystem) που στο roster της περιλαμβάνονται ονόματα όπως Hot Chip και The Rapture. Ο ξένος τύπος χαρακτηρίζει τη μουσική του, εκτός από ηλεκτρονική, avant pop, bedroom pop, dance music that makes you think - η δυσκολία να τον κατατάξει κανείς κάπου είναι χαρακτηριστική, αλλά αυτό είναι που κάνει τόσο γοητευτική την περίπτωσή του. Ο ίδιος, πάντως, μιλά για ρυθμική τραγουδοποιΐα, ενώ, στην πραγματικότητα, ίσως είναι καλύτερα να αφήσουμε τα minimal αισθητικής κομμάτια του, με τα samples, τους μυστήριους στίχους (σπανιότερα, και ελληνικούς) και τα φρενήρη κρουστά να μιλήσουν για αυτόν. O τελευταίος δίσκος του Larry Gus είναι το I need new eyes, ένα άλμπουμ που έγραψε επειδή "χρειζόταν να δει τη ζωή αλλιώς" και κατέληξε να αλλάζει κάπως τον τρόπο που βλέπει τη χορευτική μουσική η ανεξάρτητη ελληνική σκηνή.
